Chaos in het noorden

Hier is ie dan, onze eerste blog uit Nieuw-Zeeland. Na de nacht doorgevolgen te zijn kwamen we met een tijdsverschil van 6 uur aan in Christchurch. Daar hebben we eerst onze slaap ingehaald en de jetlag uitgeslapen. Klaar om de volgende dag nog niet helemaal fris de camper op te halen.

Van tevoren hadden wij bedacht om alleen het Zuidereiland te bekijken. Maar, door de vele verhalen, wilden we toch ook wel graag naar het Noorden. In de laatste dagen in Australie hebben we daarom de Ferry geboekt voor een retourtje Noordereiland. Dat was even zoeken want door de topdrukte in de zomervakantie (zomervakantie ja) was letterlijk bijna iedere plek vol. We hadden niet de dagen die we wilden, en ook niet de tijden die we wilden, maar we hadden tickets!

Na het ophalen reden we meteen richting de Ferry, die we de volgende dag zouden nemen. Na een uur of 3 rijden kwamen we bij een bord dat de vrolijke mededeling droeg 'road closed'. Dit was vanwege de aardbeving in Kaikoura, van een paar weken geleden. De weg bleek volledig gescheurd en dat betekende weer 70km terug rijden om onze weg naar boven anders te vervolgen.

Midden in een prachtige ruige bergpas hebben we die avond op een grasveldje met enkel een vies chemisch toilet gekampeerd. Dat zouden we nog vaker doen deze week. Om de nacht kamperen we gemiddeld op zo'n veldje. Het is makkelijk omdat je laat op de avond nog aan kan komen. Vanwege de verloren tijd stonden we de volgende ochtend 6 uur op om op tijd te zijn voor de Ferry. Nergens voor nodig, want die was 1.5 uur te laat.

We hadden 6 volle dagen en die hebben we benut ook. Echt rustig was het niet, maar leuk was het wel. De eerste volle dag was het Big Driving Day naar de 'glowworm-caves in Waitomo. De naam zegt het, er hangen daar wormen te glowen aan het plafond. Een bijzonder gezicht doordat de grot helemaal in het donker is. De worm met de grootste glow heeft de meeste honger. Dit was een kort ritje van 470km met tussendoor wat stopjes bij tankstations.

De dag erna reden we naar Coromandel om ons eigen badje uit te graven. Er is daar een heetwaterstrand. Echt heet, op sommige stukken kon je niet staan omdat het water 70 graden was. De douche van die avond was niet heet, integendeel. Boos vertrok Agnes naar de camper om daar onder de minidouche te douchen die wél warm was. Toen ze klaar was vertelde Niels dat je een muntje in een automaat moest doen om warm water te krijgen...... Gelukkig had hij die automaat ook pas gevonden na het douchen.

Van een koude douche gingen we de dag erna naar de warme geisers. Naar Rotorua waar we een 'living Thermal Maori village' gezien hebben. De warmte en stoom komt daar op verschillende plekken uit de grond. Er was een meertje met een temperatuur van 120 graden, waar we heerlijk een verse maiskolf uit gegeten hebben. Tijdens ons bezoek deed de natuur ook van zich spreken en kwamen de geisers in actie. De stoom kwam wel tot 30 meter hoog! In het dorp werd een Maori oorlogs dans gedaan met enorme gekke bekken, traditioneel bedoeld om te intimideren. 

De dag erna zijn we verder zuidwaards gereden naar 'Wai-O-Tapu wonderland'. Deze plek werd getipt om niet te missen, zoals zo veel hier... Er was een geiser die actief zou worden om 10 uur, maar het was zo druk dat we deze uit strategisch oogpunt geskipt hebben. Wij gingen in het park voor een nu lekker rustige wandeling met een aantal meren in felle kleuren, als gevolg van de mineralen die er in zitten. De damp kwam hier overal uit de de grond. Daarna zijn we door gereden naar Lake Taupo het grootste meer van het land.

Hier wisten we (uiteraard) weer een geweldige chaos te creëren door een boottocht te boeken voor dezelfde middag en daarna een shuttle voor de volgende dag. Om ons naar het beginpunt van de Tongariro Alpine Crossing te brengen. De dame die ons hielp benadrukte dat goede en warme kleding belangrijk is, en een jeans dus echt niet kan. Dat was tot dan toe wel ons plan (de wandelfanaten onder jullie lachen ons vast nu uit:p). We hadden nog een half uur voordat de boottocht begon en in dat half uur zijn we de dichtsbijzijnde outdoor-outlet ingerend. Daar heeft Niels een echte wandelbroek gekocht en Agnes, bij gebrek aan damesbroeken in de winkel, een pittige thermo-streepjeslegging aangeschaft. Precies op tijd voor de boottocht en een relatiecrisis verder want: waar lag die stomme boot nou?! De boottocht ging naar de Maori tekeningen op het Taupo meer. Deze zijn groot en helemaal uitgekrast in de rotsen. Als laatste die dag zijn we doorgereden naar de Tongariro crossing camping waar we de volgende dag gaan wandelen. Met onze nieuwe wandelgear natuurlijk.

Zondag 18 december 2016 was de dag van de Tongariro crossing. Door de shuttle werden we naar het beginpunt gebracht. Hier kregen we voor we begonnen een zegen in Maori stijl van de chaffeur. 19.4 kilometer voor de boeg met twee steile klimstukken en een koude ijzige wind en daar gingen we. Gewapend met broodjes kaas, broodjes ei, veel water en muesli repen begonnen we vol goede moed aan de lange zware dag.

Het eerste uur was lekker warm en vlak. Er was een keurig houten pad aangelegd. Na het vlakke stuk hebben we heel veel trappen omhoog beklommen. Na de trappen stopte het hout maar bleef er een mooi stenenpaadje over. Die ging ook stijl omhoog en daar werd de grond steeds losser. Onderweg passeerden we 'The blue Crater', die bovenop de eerste berg ligt. Na de Blue Crater liepen we stijl omhoog verder naar 'The Red Crater'. De plaats waar Solomons eye uit Lord of the rings gefilmd is. 
Vanaf een bergtop moet je ook weer naar beneden, in dit geval door hele losse grond. Agnes verloor haar evenwicht en gleed dramatisch nog een meter naar beneden. Verolgens kwam ze door de glijdende grond bijna niet omhoog en schoof daarom eerst een stukje verder naar beneden op haar billen. Daar lukte het wel om op te staan en al tierend op de berg, op zichzelf en op Niels vervolgde ze haar weg naar beneden. Na het grondsurfen zou de wandeling nog 3 uur duren waarvan de laatste 1.5 uur erg lang duurde omdat je eindeloos heen en weer de berg afloopt en onze beentje begonnen te protsesteren. We waren blij toen we bij het carpark waren en konden die avond amper nog lopen.

Met spierpijn in de benen was het de volgende dag tijd om de terugreis naar de ferry in te zetten. We hebben weer aardig wat kilometers gemaakt om in Wellington te komen. Daar hebben we nog een aantal uurtjes in de hoofdstraat gelopen en wat winkels bekeken. 'S avonds ging onze pont terug naar het zuiden. Na een avondmaal te hebben genuttigd en een lange overtocht, kwamen we om middernacht aan. Daar reden we door het donker met een bochtige weg richting onze camping. Door het bos, dachten we. Bij daglicht bleken de bomen die we zagen de oever van een meer te vormen. 

Hiermee is ons avontuur in het noorden geëindigd en beginnen we aan ons nieuwe avontuur. Met hopelijk iets minder chaos, maar of dat gaat lukken.......

Tot de volgende blog!